Quo vadis, Wilfried?

Hebt enkel spijt als ge met een varken vrijt, zegt de volksmond, en er is inderdaad bar weinig dat ik in mijn professionele en persoonlijke leven betreur. Een van de zeldzame zaken echter, die ik graag anders had zien aflopen, is mijn relatie met Wilfried.

Wilfried Martens en ik gaan decennia terug - wij waren jarenlang een goedgesmeerd 'ossenspan' avant la lettre: twee handen op een uit de kluiten gewassen buik, het yin en yang van de Vlaamse christendemocratie, een onvervaard duo staatshervormers, goed in het vlees zittende partners in crime, oranje bloedbroeders!

Al die jaren was Wilfried een rots, de onversaagde kapitein van het op drift geslagen galjoen België, de ene politieke tour de force na de andere uit zijn mouw schuddend om het schip terug op de juiste koers te zetten. Mijn twee kinnebakken stonden toen permanent wijd open van verbazing en bewondering om zoveel politieke bravoure en inzicht. Hoe hij met zijn afgestreken zeemvellensmoel als een onaantastbare sfinks stormen van kritiek en ontij wist te pareren... du jamais vu!

Als er één iemand was die de Sociale Zekerheid heeft gered was hij het wel - zeker geen sos, neen zelfs gij niet, Louis - door op tijd de nodige budgettaire ingrepen en besparingen te plegen en onze toekomst veilig te stellen. Het licht aan het einde van de tunnel, herinnert u zich wel.

Wilfried was een klassieke held, de Hercules of Achilles van het Belgische politiek bestel.
Maar net als die laatste en zijn pees had ook hij jammer genoeg een zwak punt.

Vrouwenzaken. Wilfried was en is een wijvenmagneet. Hij moet een soort dierlijke uitstraling naar de andere sekse toe bezitten, ik kan daar zelf moeilijk over oordelen, maar dat laat ik mij vertellen door zij die het kunnen weten. Pas op, hij heeft daar nooit misbruik van willen maken, ge kunt u niet voorstellen hoeveel meiskens ik toen ik nog kabinetschef van hem was aan de voorpoort van het kabinet heb liggen afschepen. Maar Wilfried was uiteindelijk niet de halfgod waarvoor wij hem zagen, hij bleef een mens, errare humanum est, en er zijn een paar dingen gebeurd.

Ik spreek nu niet in de eerste plaats over die periode met Miet, neen, dat stelde allemaal niet veel voor. Wilfried was toen getrouwd met Lieve, en dat was ondanks een bluts hier en daar een redelijk geslaagd en gelukkig huwelijk, dacht ik zo. Lieve was een sympathiek dutske, maar, en ik ga mij uiterst voorzichtig proberen uitdrukken, van hun relatie sprongen niet bepaald de erotische vonken af die ge pakweg bij een Jef Geeraerts en zijn negerinnen in de Congo kon zien. Het was veronderstel ik slechts een kwestie van tijd dat het in het honderd zou lopen, ik had dat toen moeten inzien.

Maar uitgerekend toen ik mijn eigen moment de gloire aan het bewerken was - ik had aan de Koning net mijn honderd dagen gevraagd - viel Wilfried door zijn rol en was aan een serieuze affaire met zijn Ilse begonnen. Ik wist dat in het bijzonder de Scheve Palingvisser heel moeilijk met dit soort zaken overweg kon. Die was toen net voorzitter van de CVP geworden en ik besefte dat het hele formatieberaad in duigen zou vallen als de Rompuy ambetant zou beginnen lopen.

Ik heb mij toen in honderd bochten moeten wringen om alles geheim te houden en Wilfried te beschermen. Hij werd uiteindelijk nog premier van de regering die ik met bloed, zweet en tranen wist te vormen. Maar er was iets gebroken tussen ons. En dat verbeterde er niet op toen ik de jaren daarop met lede ogen moest aanzien hoe Wilfried meer tijd begon te spenderen aan romantische rendez-vous dan aan het besturen van het land, toen ik allerlei excuzes voor zijn afwezigheid moest verzinnen terwijl hij met zijn jong grietje in het Warandepark lag te ravotten, en ga zo maar door.

Toen heb ik dat enige ding gedaan dat ik nu betreur. Ik heb op een bepaald moment een vergadering belegd met de Scheve Palingvisser en andere eminenties van de partij, ik geloof dat we zelfs Tindemans nog hebben opgetrommeld, en ik heb alles uit de doeken gedaan. Daarop volgde dan Wilfrieds roemruchte defenestratie en zijn exit uit de Belgische politiek. We hebben nog snelsnel een postje bij de EVP gecreëerd om hem daar te kunnen parachuteren - ik had toen amper de tijd om een serieus gesprek met Wilfried te voeren omdat ik werd gevraagd de leiding van een nieuwe regering op te nemen. De rest is geschiedenis, zoals men zegt.

En er is sindsdien enkel ijselijke stilte geweest tussen ons. Daarom wil ik nu van de gelegenheid - de oranjeblauwe formatie - gebruik maken om hier openlijk mijn verontschuldigingen voor die hele historie aan te bieden. Vergeef het mij alstublieft, Wilfried.

Luctor et emergo, zegt ge, wel dan is het nu tijd om te emergeren. Laat ons opnieuw praten. Ik zou u zelfs graag willen betrekken bij de formatiegesprekken. Het land kan iemand van uw kaliber meer dan ooit gebruiken. Probeer alleen met uw pollen van Inge Vervotte af te blijven.