9.19.2007

België, modelstaat

Sommige lezers vertellen mij dat ik de anti-politiek hier in de hand werk met mijn weinig verhullend taalgebruik en forse uithalen links en rechts, en dat ik het blijkbaar niet erg hoog op heb met onze democratie.

Het tegendeel is waar! Ik ben de grootste en omvangrijkste fan van onze federale natie. Mensen mogen mijn directe, openlijke aanpak niet verwarren voor misprijzen. Ik ben recht voor de raap, niet schuin-rechts ervoor zoals dat stuk uitslover van een Jean-Marie Dedecker. Over onze nationale tatamiborstelaar binnenkort meer, maar eerst wil ik tot de kern van mijn betoog komen: in vergelijking met het buitenland is België namelijk een modeldemocratie, waar we allemaal trots op mogen zijn.

Laat ons bijvoorbeeld eens naar onze zuiderburen kijken: dat heeft een president die zich in magazines en kranten enkel laat afbeelden nadat zijn foto's met Photoshop zijn bijgewerkt. Fraai staaltje persvrijheid! Moet ik ook eens proberen, hoewel de chef fototrukage van de Staatsveiligheid mij komt zeggen dat zoiets voor hen de uitdaging van de eeuw zou betekenen.
Hun vorige president haalde indertijd streken en fratsen uit waarbij zelfs de meest buitensporige vlakkelandse tsjevenstreek zou verbleken. En de grootste oppositiepartij wordt geleid door een ruziemakend koppel dat naast om inboedel en meubilair, ook om het partijvoorzitterschap bikkelt, op leven en dood. Daar is Freya met haar buitenhuwelijkse kinderen en thesisperikelen maar klein bier tegen!

Onze noorderburen dan: waar politieke moorden blijkbaar schering en inslag zijn, en de politiek bestierd wordt door een bataljon droogstoppels vergeleken waarmee de gebroeders Van Rompuy als exuberante fuifnummers mogen beschouwd worden. Laat maar zitten.

De moffen, misschien? Tot voor kort werden die aangevoerd door een kanselier en minister van Buitenlandse Zaken die een rekenmachine nodig hadden om te tellen hoeveel ex-echtgenotes ze samen hebben opeengestapeld - Wilfried Martens, Johan Van Hecke en Pierre Chevalier zijn in vergelijking volslagen amateurs. En de huidige kanselier laat zich gaarne langs achteren masseren door George W. Bush. Laat ook maar zitten.

Verder naar het oosten, dan? Polen, geregeerd door een krankzinnige eeneiige tweeling; Rusland, Orwelliaans totalitair regime bevolkt door een radioactief polonium hanterend spionnenbestand dat zelfs door de producers van de laatste James Bond film als te ongeloofwaardig werd bevonden.

Over het Kanaal zal het mogelijk beter zijn? Toch maar niet: in het Verenigd Koninkrijk is de voornaamste doodsoorzaak van parlementsleden uit de hand gelopen wurgseks. Interacties met mannelijke prostituees en onregelmatigheden in de herentoiletten blijken voorts schering en inslag te zijn in de Angelsaksische politieke traditie, zowel aan deze als gene kant van de grote plas. En over de grootste wereldmacht gesproken: de VS hanteren in sommige districten nog steeds een soortement ponskaartengestamp om stemmen te tellen - het bebeitelen van kleitabletten wordt er blijkbaar als interessant alternatief achter de hand gehouden.

Neen, mijne dames en heren: in vergelijking met deze bananen-, appel- en peren-republieken zijn wij in België er nog niet zo slecht aan toe - crisis of geen crisis!

1 opmerking:

Schlemiel Huylebeke zei

Wat die ouderwetse manier van verkiezingen organiseren betreft:

Hadden de burgemeesters van Halle, Vilvoorde en omstreken gewoon met nen dikke vette rooie stift alle franstalige lijsten doorstreept op de kiesbrieven, het BHV probleem zou opgelost zijn gelijk het "talentellingenprobleem" is opgelost in 1962: gewoon met de middenvinger op te steken.

Maar nu met al die computerbrol die de federale overheid levert kan dat niet natuurlijk: het is of wel, of geen verkiezing.

Dus, mijn corpulente vriend, wees niet te snel met het veroordelen van die ponskaarten rimram.