9.01.2007

Een nieuwe fond-de-teint voor België

Paars was een vergissing van de natuur. Een anomalie, een aberratie. De blinde vlek op het netvlies. Een zwevende rib.

Zonder dat anderhalve pond dioxinekieken en het gepruts van Sjarel Pinksteren was er zelfs nooit sprake geweest van Paars. Of Paars-groen. Of welke mottige schakering die zelfs Van Beirendonck niet zou opnemen in zijn nieuwste lijn ze ook maar wisten verzinnen om het stelletje afgebleekte parvenus dat ging regeren te omschrijven.

We hebben Sjarel indertijd dan maar terug naar Limburg gestuurd, waar hij geen kwaad kon. Ze moeten daar blijkbaar een soort reservaat voor fin-de-mislukte-carrieres openhouden, want de Velthoven Senior, de Gabriels en Steve Stevaar zitten daar ook ergens weg te teren.

Pak nu zo'n Stevaar, dat was zogezegd het grote stemmenkanon van de SP - de Rode Ridder die de armen, wezen, weduwen en bij uitbreiding de ganse Sociale Zekerheid ging redden alsook uit de klauwen houden van de liberalen. De Opper-Teletubbie. En ziet nu wat er van de sossen is geworden: een ineengeschrimpeld prutspartijke met als enige troost het besef dat ze nog steeds groter zijn dan de groenen; met als enige resterende politieke strategie het vanachter de coulissen sleuren van een paar schoon poepkens, die voor de schijnwerpers duwen en hopen dat dat de volgende keer meer stemmen gaat opleveren. Al goed dat Stevaar het nog geen tien jaar heeft weten uithouden, wie weet hoe groot de schade anders was geweest. Indertijd onder de Kop van Eynde of onder Louis was het allemaal geen waar geweest.

Met de Vlaamse liberalen hetzelfde liedje trouwens: dat houdt zich maar ledig met onophoudelijk intern gekrakeel en het defenestreren van de helft van het eigen ledenbestand, zijn ondertussen welhaast nog linkser van het centrum geschuifeld dan die onnozele Spiritisten, en zelfs na het bijeenharken van die amateurs van Vivant en het overlevende deel van het Liberaal Appel slagen ze er nog amper in de derde partij van Vlaanderen te worden. Dat ze dat dan vervolgens durven presenteren als een verkiezingsoverwinning, daar neem ik weliswaar mijn hoed voor af.

Het moge duidelijk zijn dat Paars enkel verliezers heeft opgeleverd.

Net als individuele personen moeten politieke partijen eerst zichzelf leren kennen en aanvaarden, alvorens ze kans maken een partner te vinden waarmee ze gelukkig kunnen worden. En sossen en liberalen zijn alletwee nu eenmaal voortbestemd om tweede viool te spelen. Ze hebben niet voldoende postuur om het volle gewicht van een regering op hun frele schouders te torsen.

Het besturen van het land zit daarentegen in ons DNA ingebakken. Met ons bedoel ik natuurlijk de christendemocratie - de CVP, pardon CD&V. Wij zijn klaar voor de volgende vijftig jaar. Ons zult ge geen doorwrocht proza horen debiteren over de gravitas van de macht. Wij zijn voortbestemd om te regeren en we doen dat graag en goed.

Paars zal de geschiedenis ingaan als een voetnoot, een eigenaardig interludium rond de eeuwwisseling, een politiek curiosium geinstigeerd door een misplaatst existentieel fin-de-siecle sentiment.

Ik heb dat allemaal van in het begin voorspeld, maar ik geloof dat de mensen toen even niet meer naar mij wilden luisteren indertijd, ze konden enkel aan die giftige kalkoenen en hormonenkoeien denken en het feit dat vetsmelter Verkest en familie als CVP-stemmer geboekstaafd stond.

Nu de kiezer gesproken heeft en er opnieuw schot is gekomen in de regeringsvorming, is het mij allemaal klaar. Het is definitief gedaan met die vloekende kleurencombinaties. Het land snakt naar een nieuwe, sobere en degelijke fond-de-teint: oranje-blauw is onafwendbaar!

Zo dacht ik toch, en mijn weekend was fantastisch begonnen, tot dat geniepig smeerlapke van een Elio mij gisteren opbelde. Hij zei mij dat oranje-blauw eigenlijk hetzelfde is als paars-geel.

Miljaar.

Geen opmerkingen: