Neen, ik ben mijn tong niet verloren. Ge zult misschien denken, dien Dikken heeft zoveel praat niet meer nu Vervotte het afgetrapt is.De waarheid is, ik ben nu pas eindelijk van achter onze rijk opgesmukte feestdis geraakt. Ik zat daar de afgelopen feestdagen aan vastgekluisterd als een van Saksen-Coburg aan zijn dotatie; ge weet, eerst vieren met vrienden en partijgenoten - zelfs Van Rompuy maakte even tijd om binnen te springen maar dat was misschien voornamelijk omwille van Célie's verrukkelijke paling in 't groen met gestoofde kweepeer - dan komen de kinderen op bezoek, zeggen de kleinkinderen hun nieuwjaarsbrief op en ga zo maar door.
Terzake nu! Mijn eerste advies aan Inge Vervotte was: weiger het vice-premierschap en stap uit de regering. Dit lijkt misschien nogal diametraal tegengesteld aan wat ik hier eerder vertelde, maar dat is het niet.
Het essentiële is namelijk het feit dat Vervotte verwacht en gevraagd werd, dat ze een evidentie was. Maar de snelste manier om ergens te geraken loopt dikwijls niet via een rechte lijn, vraag dat maar aan Georg Friedrich Bernhard Riemann, die volgens mijn achterneefje dat iets van meetkunde kent het kon weten. De tentakels van de macht en vele kronkels van de politiek, die wil ik Inge duidelijk maken en leren kennen op dit moment: het is soms beter een paar jaar langs de zijlijn op de bank van een praatbarak te zitten, dan u al te snel te verbranden.
Zeg nu zelf, in dat bijeengeraapt noodkabinet met de ambitie van een Luikse derdegeneratie-dopper kan zij geen eer rapen, zal ze gedoemd zijn te ontgoochelen en hoogstens kunnen uitblinken door al te grove fouten te vermijden. En ik zeg dat met alle sympathie voor de Scheve Palingvisser, dit blijft tenslotte een CD&V-regering en ik sta daar met mijn volle pens achter.
Maar Vervotte is voorbestemd tot een hogere missie. Om te vermijden dat ze in de pers, dat boosaardig maar symbiotisch kankergezwel op de democratie, zou afgeschilderd worden als een pretentieuze trut die hard-to-get speelt - die sukkels zijn nog niet gewoon aan vrouwen met macht - raadde ik haar verder aan een Bert Anciaux te steken: schrijf een emotioneel briefke, doe een paar bleiterige verklaringen, pink enkele traantjes weg op tv en ge hebt ze in uw saccoche! Na een paar jaar koppig in de woestijn verbleven te hebben, zullen ze met heimwee aan u terugdenken, zal het politieke bestel om uw terugkeer roepen, zullen de mensen vanuit de beslotenheid van hun kieshokje uw premierschap eisen!
Inge, gij zijt de Hilary Clinton van de Lage Landen, maar dan met Jean-Luc in plaats van Bill achter u.
Ik hoor mijn lezers nu verzuchten hoe ikzelf mij ga kunnen laten gelden in het huidige kabinet, iets wat ik eerder aanduidde via Inge te willen bewerkstelligen. Mijn antwoord: maak u geen zorgen, die Steven Vanackere zit al jaren in mijn binnenzak!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten