12.25.2008

Luctor et emergo en de wijven


Ondanks de dubbele visbokaal die hij voor zijn oogkassen pleegt mee te zeulen blijkt mijn gewezen spitsbroeder nog uitstekend te kunnen lezen want hij heeft mijn woorden niet links naast zich neergelegd. Een paar weken nadat het artikel gepubliceerd was belde hij me op en we spraken af, om eens wat bij te babbelen onder het genot van een gemarineerde hazenrug. 

Hoewel het in het begin wat stroef liep - het was een beetje als een oud lief weerzien die het indertijd met slaande deuren was afgetrapt - begon het ijs tussen ons helemaal te smelten toen ik hem aanraadde dat giftig wicht van een Ilse Schouteden aan de deur te zetten. Stellen dat Wilfried de vrouwen graag ziet is een beetje als zeggen dat er water door de Schelde loopt; Schouteden was evenwel de eerste die hem althans voor een tijdje onder de sloef wist te houden. Een vos leert men zijn streken echter niet af, en al spoedig kwam er heibel. Serieuze heibel - van het genre waarin er Chinees porcelein aan diggelen wordt gesmeten, en ze begon hem het leven ongelooflijk zuur te maken. Door haar toedoen was zijn carriere - moest dat uberhaupt mogelijk zijn - nog verder in het slop aan het draaien. 

Vandaar mijn advies dus - ik ging zelfs nog een stap verder door later koppelaar te spelen tussen Miet en hem, maar dat is voor een volgend artikel. Waar ik hier naartoe wil: Martens en ik waren weer volledig on speaking terms gekomen, eindelijk was er sprake van een détente in onze verijsd geraakte verhouding. Eén ding bleef hem natuurlijk nog dwarszitten: zijn publieke defenestratie uit '99, waarin ik, zoals bekend en tot mijn grote spijt, enige hand had. En  het zou een uiterste inspanning mijnentwege vergen om ook dit achter ons te kunnen schuiven.

We schrijven ondertussen najaar 2008, en de gehele vaderlandse politieke wereld kon met lede ogen aanzien hoe Yves er een klerezooi van aan het maken was. Leterme bedoelt het goed, maar zijn aanpak lijkt meer op die van een hysterisch stijfkopsocialist a la Frank Vandenbroucke die nog liever zijn zwart geld in de fik steekt dan er eens op gastronomisch weekend mee te gaan, dan op die van een edel christendemocraat.

Dat kon mij eigenlijk allemaal geen ene zier schelen, want mijn bestuurszetel bij Dexia zat nog comfortabeler dan de fauteuil waarin Célie mijn welgevormde nek pleegt te masseren. Maar toen het bleek dat de premier niet anders zou kunnen dan opstappen, ontwaarde ik een unieke gelegenheid om de laatste plooien tussen Wilfried en mij eindelijk gladgestreken te krijgen. 

Ge moet namelijk begrijpen, de Koning - ik mag Berre zeggen - heeft een uiterste teringhekel aan politieke crisissen, in het bijzonder aan crisissen die in vakantieperiodes vallen. Niet omwille van een diepe bezorgdheid over de cohesie van de monarchie of soortgelijke zever, neen, hij heeft gewoon geen geduld voor dingen die hem afhouden van zijn ware passie: gaan rondscheuren op zijn moto aan de Cote d'Azur. 

Een briljant plan begon te rijpen in mijn als vanouds scherpe politieke geest; een uniek quid pro quo - ge ziet, niet enkel de Van Rompuy kan op de proppen komen met intelligent klinkende Latijnse spreuken. Ik zou Berre's agenda weten vrijmaken door alle vergaderlast, tête-a-têtes en onderhandelingen gerelateerd aan de politieke crisis door te schuiven naar een 'koninklijk verkenner' - op voorwaarde dat ik die verkenner zou mogen uitkiezen. Berre was direct akkoord en kon gezwind naar het zuiden stuiven telkens hij de kans schoon zag; ik duidde uiteraard Wilfried aan als koninklijk verkenner, die zich fier als een gieter ineens helemaal in ere hersteld zag!

Het plan lukte een beetje al te goed naar mijn gevoelen, want Wilfried was zodanig in zijn nopjes met zijn opdracht en onze hernieuwde vriendschap dat hij bij mij begon aan te dringen of ik geen premier zou willen worden. Zoals ik eerder al heb laten uitschijnen, word ik niet bepaald wild van dit idee - in tegenstelling tot de delicieuze kalfsfricassée die ons Célie daarnet wist te serveren - maar als het echt moet wil ik wel uitzingen tot volgend jaar, met nieuwe parlementaire verkiezingen in juni 2009 dus. 

Het zijn natuurlijk die schele ajuinsmoelen bij de liberalen die hun postjes liever verlengd zien tot 2011 en daarom ook aandringen op de Scheve Palingvisser - ofte Herman Van Rompuy. Die is dan weer zogezegd niet geinteresseerd in het premierschap - ha, ze zouden eens moeten weten! Het is namelijk zo dat Van Rompuy nog liever zijn versgestreken hemdsmouwen opvreet dan aan dezelfde tafel te zitten met de in zijn woorden 'seriële echtbreker' Martens, laat staan met hem te onderhandelen over een regeringsvorming. En aldus zijn ogenschijnlijk afwimpelen van het premierschap.

Zo is het dus altijd iets, en het zal nog langdurig topoverleg en vele gangen in de Comme Chez Soi vergen alvorens we er helemaal uit zijn.

3 opmerkingen:

Yves zei

Wacht maar, de Scheve Palingvisser zit nu bij den Berre!

Anonymous zei

Vertel nog eens wat meer over Wilfried en ons Miet...

Anonymous zei

veel geleerd