Sweet Caroline

De sossen hebben eindelijk een nieuwe voorzitter, en het is hun gegund.

Caroline Gennez haalde het met twee derde van de stemmen tegen outsider Eric De Bruyn, die één derde van de stemmen voor zich kreeg. In elke andere partij zou dat als een billijk resultaat beschouwd worden, niet zo bij de SP.A, waar doorgaans stalinistische meerderheden in de 90% of meer gehoopt en verwacht worden. De sfeer is er momenteel dan ook erg gespannen.

Vooral het feit dat een kleinlinkse aspirant als De Bruyn meer dan 30% haalde zorgde voor onthutsing - in een recent verleden zou die zelfs nog bij de PvdA geweigerd geweest zijn wegens onvoldoende electoraal potentieel.

Ik heb altijd goede contacten met de socialisten onderhouden en ben dan ook op onderzoek uitgegaan, teneinde voor u het hoe en het waarom van deze zaak uit te vissen.

De verklaring is eigenlijk heel eenvoudig: de militanten waren Neil Diamond beu gehoord.

Laat mij u een en ander verduidelijken.

Om te beginnen is het zo dat de sossen al een hele tijd met een leidersprobleem opgescheept zitten: sommige voormannen spelen liever burgemeester (een sentiment waar ik wel enigszins kan inkomen), anderen zijn bij voorkeur met hun basketclub in de weer of prefereren de vetbetaalde parvenu uit te hangen.

Caroline Gennez had ondertussen achter de coulissen reeds jarenlang hard labeur liggen verzetten. Na elke spaghetti-avond die de partij organizeerde om fondsen te werven was zij het die de afwas deed. Lange tijd fungeerde ze als persoonlijk chauffeur van de Teletubbies. Ettelijke malen ging zij interviews met de pers afleggen als Tobback of Vandelanotte weer eens geen zin hadden. Kortom, ze stak zonder morren voortdurend de handen uit de mouwen.

Caroline ontpopte zich zo als trouwe steun en toeverlaat van de verschillende socialistische kopstukken - en het was niet meer dan logisch dat nu deze laatsten het één voor één hadden laten afweten, het aan haar was de fakkel over te nemen.

Nadat Vandelanotte in de afloop van de laatste verkiezingen de handdoek in de ring had gegooid, begon ze zo haar campagne voor het voorzitterschap uit te tekenen, overlopend van het zelfvertrouwen. Ze besloot de hulp van Patrick Janssens in te roepen, een ervaringsdeskundige in reclame en marketing technieken.

Janssens ging gretig in op haar verzoek en zijn eerste suggestie was om de visuele media te bespelen: Janssens beweerde uit studies geleerd te hebben dat iemand sympathieker bevonden wordt als diens aangezicht op foto's of voor televisiecamera's licht schuin of in een kwart-profiel staat.

Gennez nam deze raad ter harte: zodra ze een camera opmerkte, begon ze spontaan het fotomodel uit te hangen en haar gezicht te draaien (zie de hier bijgevoegde fotoreeks). Nu, dat werkt misschien voor het brede publiek, maar de socialistische militanten, die gewend waren toegesproken te worden door lelijke oude mannen, reageerden onwennig en geirriteerd.

Janssens, zoals bekend een grote fan van Beerschot, supportert daarnaast ook in Engeland voor Arsenal. Af en toe zakt hij zelfs af naar het stadium van de Gunners, en daar is hij altijd onder indruk van de stadium-muziek, en de supporter-hymne die daar weerklinkt: jawel, Neil Diamond en 'Sweet Caroline... reut-teut-teut...'!

Dit bracht Patrick Janssens op het in zijn ogen lumineuze idee om elk socialistisch congres, iedere bijeenkomst van het partijbureau en elk officieel SP.A evenement voortaan te laten inluiden door 'Sweet Caroline'.

Alle mailings van de partij en briefhoofdingen liet hij afsluiten met de regels:

'Sweet Caroline
Good times never seemed so good
I've been inclined
To believe they never would'

Elke officiële e-mail die het partijbureau verliet kreeg hyperlinks mee naar de iTunes-store en YouTube-filmkes.

De militanten, die doorgaans zonder veel tegenpruttelen de kandidaat aanvaarden die hun voorgeschoteld wordt, kregen het nu echter helemaal op hun heupen. Neil Diamond is een goed zanger maar er zijn limieten aan wat een socialist kan verdragen.

De maat was compleet vol toen Janssens tijdens een campagne-avond van Gennez in het Antwerpse een gastoptreden maakte in glitterpakje en met aangeplakte bakkebaarden Neil Diamond's klassieker begon te lip-syncen: de hele partijafdeling in Antwerpen besloot van de weeromstuit Eric De Bruyn te steunen.

De wrevel verspreidde zich vervolgens over het ganse land en Caroline Gennez mag uiteindelijk nog heel tevreden zijn met haar 66%. Had ze een serieuze tegenkandidaat gehad, het had er misschien niet zo goed uitgezien. Maar eind goed al goed, en dit bericht kan ik slechts op één manier afsluiten: