8.29.2007

Quid, quo, quomodo, NVA?

Een van de redenen dat zo'n weblog volschrijven nuttig kan zijn is om duidelijkheid te scheppen. Bart De Wever kan de volgende keer als er een storm in een glas water losbarst hier zelf komen lezen wat er precies aan de hand was, in plaats van te moeten afgaan op het amechtig gejeremieer van een of andere zelfverklaarde 'opiniemaker' waarna ik per GSM alles mooi kan komen uitleggen.

Pas op, ik heb het eigenlijk wel voor Bart De Wever. Niet om politieke redenen, laat dat duidelijk zijn, ik ben niet bepaald een hevig flamingant - als de staat Belgie niet bestaan had zouden ze hem moeten uitvinden hebben - een onontbeerlijk democratisch proefbuislabo dat uitermate nuttig is gebleken voor onder meer de vorming van de Europese Unie - hoe anders zou de mensheid een complexe samenleving hebben kunnen leren besturen door middel van elfendertig verschillende executieves en parlementen?

Maar goed, terug naar De Wever, die ik zoals gezegd wel kan smaken... niet in het minst omdat wij een - het mag toch gezegd worden - gezellig vette pens gemeen hebben. Gezette mensen zijn extraverter, opener en veel aangenamer in de omgang dan de gemiddelde bonenstaak-variant. Een uitdeinende taille getuigt van het weten genieten van het leven. Nu ik eraan denk, de smalste types die ik ken betreffen doorgaans socialisten... Di Rupo, de Lanotte, Janssens, en zo'n Vandenbroucke die toch wel de kroon spant - het verbaast me niet dat uitgerekend die calvinistische binnenfretter die valiezen bankbiljetten indertijd in de fik heeft gestoken... een of andere socioloog zou zich beter nuttig maken en hierover eens een studie maken.

Ik dwaal echter opnieuw af en in plaats van uit te weiden over Barts bourgondische natuur wil ik het nu eerder hebben over de kwestie met mijn nota. Bart De Wever komt soms nogal brutaal uit de hoek en ook dat is een eigenschap die ik weet te apprecieren. Hij is echter, en dat zeg ik met alle respect, tegelijk nog slechts een broekventje in de politiek. Tijdens formatiegesprekken staren Franstalige onderhandelaars hem zo'n beetje aan als een koe die naar een trein kijkt. Licht meewarig en niet goed begrijpend wat hij daar aan het doen is. Als Bart het dan eens op zijn heupen krijgt en iets begint te roepen van 'Milquet, trut, ge gaat dit slikken of anders is het fini met Belgique en apres nous le deluge!' dan lachen Joelle en Didier even fijntjes, fluisteren mij iets toe als 'Hein Jean-Luc, ce gars n'est pas mal, ou avez vous le trouve?' en negeren hem verder straal gedurende de rest van de avond. Bart krijgt het dan zo op zijn zenuwen dat Yves of ikzelf hem langs de achterdeur moeten afvoeren en kalmeren - recht voor de raap zijn is 1 ding, gericht zijn op resultaten een ander. Hij zal het ongetwijfeld nog leren, hij moet wat eelt op de ziel krijgen, zo gaat dat, ik heb het tientallen keren eerder gezien.

Dat, beste lezers, is mijn eerder omslachtige manier om de twee woorden 'Quid NVA?' op mijn ondertussen beruchte nota te verklaren - wat aan te vangen met de NVA onderhandelaars - meer bepaald met Bart - sturen we hem naar De Vadder voor een paar sessies communicatietraining - laten we Jef Valkeniers hem wat beta-blokkers voorschrijven om zich kalmer te kunnen houden tijdens de beraadslagingen, sleuren we misschien Bourgeois erbij, dat schijnt toch een redelijk stoicijnse vent waar Bart wel iets van kan opsteken?

Yves en ikzelf denken er nog geeneens aan het kartel in vraag te stellen, dat kattebelletje op mijn nota diende enkel om mezelf eraan te herinneren dat we iets moesten doen aan Barts opvliegendheid. En als die fotoklojograaf mijn nota niet in het publiek had gegooid zou ik deze lange uitleg hier nooit hebben moeten liggen intokkelen, had ik geen vol uur mijn GSM aan mijn kop moeten hebben hangen en konden we een en ander in alle discretie aanpakken. Verrekte palingvissers.

1 opmerking:

Anonymous zei

Quid NVA?