12.29.2008

Coup de Théâtre

Miljaar. Dit had ik niet voorzien, ik zal daar volstrekt eerlijk in zijn. De Scheve Palingvisser formateur en premier

Célie heeft mij gisteren van achter mijn toetsenbord moeten sleuren, want ik was hier begonnen met het intokkelen van een vlammende tirade. Toen ik het nieuws mocht vernemen - op tv nota bene! - was ik al in een colere geschoten, had als volleerd discuswerper het televisietoestel door de living gezwierd en begonnen de varkenskoteletten die ik voor onbijt had binnengespeeld naar boven te komen (gelukkig bleef het uiteindelijk bij een paar zurige oprispingen).

Let wel! Het kan mij geen geconfijte eendepoot schelen dat ik niet opnieuw premier ga worden - ik ben daar de voorbije dagen en jaren zeer duidelijk in geweest, dat zou zelfs iets zijn dat ik dik tegen mijn goesting zou doen. Waar ik evenwel niet tegenkon en -kan, is het feit dat er serieus met mijn voeten gerammeld werd, dat er mij blaaskens werden wijsgemaakt. Ik rook direct een maneuver van de liberalen, in het bijzonder ontwaarde ik hier de hand van die met stro behangen konijnekop, het Joenk, vandaar mijn ongestelde maag.

De nacht - alsook Célie's ree-ragoût met halve peren in siroop en gratin dauphinois - bracht gelukkig raad.

's Ochtends vroeg hing ik met Van Rompuy aan de telefoon, en hij wist mij snel gerust te stellen. Onderschat nooit ofte nimmer het diabolische genie van de Scheve Palingvisser!

"Jean-Luc, ge weet, ik heb evenveel zin om premier te worden als prins Laurent heeft om een dag voltijds te werken."

"Hewel ja, dat dacht ik dus ook."

"Precies! En met Martens weiger ik zelfs maar te klappen."

"Dat zat ik een paar dagen geleden al te verkondigen op mijn weblog."

"Bon. Via mijn contacten bij de liberalen wist ik dat ze u daar nooit zouden accepteren als eerste minister."

"Zwijg stil! Dat Toscaans knaagdier en die zwendelende hoedendandy van een De Gucht hebben mij nooit kunnen rieken of zien."

"We moeten verder ten alle prijze vermijden dat het premierschap onze partij ontsnapt - we zijn tenslotte CVP... pardon CD&Vers en dat is ons geboorterecht, notre droit de naissance! Zodus besloot ik pro-actief op te treden en mijn bescheiden persoon op te offeren. Ik stuurde Martens een paar SMSkens, trok naar het Paleis en het was in kannen en kruiken."

"Schoon dat. En ik ondertussen van toeten of blazen weten."

"Jean-Luc, we hebben ook aan u gedacht. De liberalen gaan nog vloeken!"
Van Rompuy doelde op het toekomstig vice-premierschap van Inge Vervotte. 

Célie moet het mij vergeven, maar Inge, dat is eigenlijk zo'n beetje mijn onwettige dochter, mijn trouwe poulain, zowel bij het ACV als in de partij. Zoals mijn vaste lezers weten voorspelde ik reeds lang geleden dat zij, de kroonprinses van de Vlaamse christendemocratie, in 2011, ten laatste 2015, de eerste vrouwelijke premier van het land gaat worden. 

De Scheve Palingvisser manoevreert haar nu, als vice-premier van de grootste politieke partij van het land, effectief in pole-position voor 2011 - incontournable gaat ze zijn! En beter nog: hij heeft mij gevraagd te fungeren als Inge's persoonlijke coach en adviseur - wat eigenlijk betekent dat ik in deze regering achter de schermen een niet gering deel van de lakens zal uitdelen!

En zo komt alles dus toch nog goed.

12.25.2008

Luctor et emergo en de wijven


Ondanks de dubbele visbokaal die hij voor zijn oogkassen pleegt mee te zeulen blijkt mijn gewezen spitsbroeder nog uitstekend te kunnen lezen want hij heeft mijn woorden niet links naast zich neergelegd. Een paar weken nadat het artikel gepubliceerd was belde hij me op en we spraken af, om eens wat bij te babbelen onder het genot van een gemarineerde hazenrug. 

Hoewel het in het begin wat stroef liep - het was een beetje als een oud lief weerzien die het indertijd met slaande deuren was afgetrapt - begon het ijs tussen ons helemaal te smelten toen ik hem aanraadde dat giftig wicht van een Ilse Schouteden aan de deur te zetten. Stellen dat Wilfried de vrouwen graag ziet is een beetje als zeggen dat er water door de Schelde loopt; Schouteden was evenwel de eerste die hem althans voor een tijdje onder de sloef wist te houden. Een vos leert men zijn streken echter niet af, en al spoedig kwam er heibel. Serieuze heibel - van het genre waarin er Chinees porcelein aan diggelen wordt gesmeten, en ze begon hem het leven ongelooflijk zuur te maken. Door haar toedoen was zijn carriere - moest dat uberhaupt mogelijk zijn - nog verder in het slop aan het draaien. 

Vandaar mijn advies dus - ik ging zelfs nog een stap verder door later koppelaar te spelen tussen Miet en hem, maar dat is voor een volgend artikel. Waar ik hier naartoe wil: Martens en ik waren weer volledig on speaking terms gekomen, eindelijk was er sprake van een détente in onze verijsd geraakte verhouding. Eén ding bleef hem natuurlijk nog dwarszitten: zijn publieke defenestratie uit '99, waarin ik, zoals bekend en tot mijn grote spijt, enige hand had. En  het zou een uiterste inspanning mijnentwege vergen om ook dit achter ons te kunnen schuiven.

We schrijven ondertussen najaar 2008, en de gehele vaderlandse politieke wereld kon met lede ogen aanzien hoe Yves er een klerezooi van aan het maken was. Leterme bedoelt het goed, maar zijn aanpak lijkt meer op die van een hysterisch stijfkopsocialist a la Frank Vandenbroucke die nog liever zijn zwart geld in de fik steekt dan er eens op gastronomisch weekend mee te gaan, dan op die van een edel christendemocraat.

Dat kon mij eigenlijk allemaal geen ene zier schelen, want mijn bestuurszetel bij Dexia zat nog comfortabeler dan de fauteuil waarin Célie mijn welgevormde nek pleegt te masseren. Maar toen het bleek dat de premier niet anders zou kunnen dan opstappen, ontwaarde ik een unieke gelegenheid om de laatste plooien tussen Wilfried en mij eindelijk gladgestreken te krijgen. 

Ge moet namelijk begrijpen, de Koning - ik mag Berre zeggen - heeft een uiterste teringhekel aan politieke crisissen, in het bijzonder aan crisissen die in vakantieperiodes vallen. Niet omwille van een diepe bezorgdheid over de cohesie van de monarchie of soortgelijke zever, neen, hij heeft gewoon geen geduld voor dingen die hem afhouden van zijn ware passie: gaan rondscheuren op zijn moto aan de Cote d'Azur. 

Een briljant plan begon te rijpen in mijn als vanouds scherpe politieke geest; een uniek quid pro quo - ge ziet, niet enkel de Van Rompuy kan op de proppen komen met intelligent klinkende Latijnse spreuken. Ik zou Berre's agenda weten vrijmaken door alle vergaderlast, tête-a-têtes en onderhandelingen gerelateerd aan de politieke crisis door te schuiven naar een 'koninklijk verkenner' - op voorwaarde dat ik die verkenner zou mogen uitkiezen. Berre was direct akkoord en kon gezwind naar het zuiden stuiven telkens hij de kans schoon zag; ik duidde uiteraard Wilfried aan als koninklijk verkenner, die zich fier als een gieter ineens helemaal in ere hersteld zag!

Het plan lukte een beetje al te goed naar mijn gevoelen, want Wilfried was zodanig in zijn nopjes met zijn opdracht en onze hernieuwde vriendschap dat hij bij mij begon aan te dringen of ik geen premier zou willen worden. Zoals ik eerder al heb laten uitschijnen, word ik niet bepaald wild van dit idee - in tegenstelling tot de delicieuze kalfsfricassée die ons Célie daarnet wist te serveren - maar als het echt moet wil ik wel uitzingen tot volgend jaar, met nieuwe parlementaire verkiezingen in juni 2009 dus. 

Het zijn natuurlijk die schele ajuinsmoelen bij de liberalen die hun postjes liever verlengd zien tot 2011 en daarom ook aandringen op de Scheve Palingvisser - ofte Herman Van Rompuy. Die is dan weer zogezegd niet geinteresseerd in het premierschap - ha, ze zouden eens moeten weten! Het is namelijk zo dat Van Rompuy nog liever zijn versgestreken hemdsmouwen opvreet dan aan dezelfde tafel te zitten met de in zijn woorden 'seriële echtbreker' Martens, laat staan met hem te onderhandelen over een regeringsvorming. En aldus zijn ogenschijnlijk afwimpelen van het premierschap.

Zo is het dus altijd iets, en het zal nog langdurig topoverleg en vele gangen in de Comme Chez Soi vergen alvorens we er helemaal uit zijn.

12.21.2008

Miljaardegodvernondehierenginder

Ik kan mijn welverdiend gepensioneerdenbestaan, dat voornamelijk opgefleurd wordt door een gastronomisch weekendje hier, een feestelijke degustatie in het wildseizoen daar, wat lintjes doorknippen links en rechts en het inkasseren van mijn pree voor die Dexia-bestuurszetel, binnenkort waarschijnlijk goeiendag zeggen. 

Ik moet meer naar mezelf luisteren, of beter nog, mijn eigen retorische vragen leren beantwoorden.

In tempore non suspecto, het lijkt nu een eeuwigheid geleden, stelde ik namelijk alhier:
En nu staat Yves dus aan het roer. Ik wens hem alle succes toe en denk dat hij misschien geen onaardig premier gaat worden, maar laat ons wel wezen: in het rijtje Gaston Eyskens - Tindemans - Martens - Dehaene gaat geen Leterme bijgezet worden. Hij bedoelt het goed, maar of hij het ook kan?
Wel, we hebben ondertussen met meer dan lede ogen ruimschoots mogen aanzien hoe dit kalf zichzelf heeft weten verdrinken in een lauwe soep van onkennelijke incompetentie. Ik ga er niet teveel woorden meer aan vuilmaken, het blijft een partijgenoot, maar zijt gerust dat er nu momenteel van alle kanten aan mijn pens getrokken wordt.

"Als ge het niet zelf doet, komt er niks van in huis", zei mijn grootvader aan moeders kant zaliger altijd tegen mij als klein broekventje. Met het vorderen der jaren meen ik de nodige wijsheid opgedaan te hebben om hier met enig gezag een variatie op te plegen: 
"Als ge het niet zelf doet, verprutsen andere sukkelaars het wel voor u."

Tijd om opnieuw aan de slag te gaan!